Hartverwarmende Troostwandeling

Een week voor 1 november ben ik op de begraafplaats in Balen centrum en zie ik een affiche tegen de toegangspoort hangen. Ik lees over een troost-wandeling die plaatsvindt op 14 november 15u vanaf de troostplek aan de pastorij in Olmen en maak een foto met mijn smartphone. Omdat ik denk dat dit misschien wel wat voor ons is, heb ik het erover met mijn vriend. Ik geef aan dat ik het in mijn agenda zet omdat ik er interesse voor heb . De dagen van Allerheiligen wandelen mijn vriend en ik weer over de begraafplaats om kaarsjes en bezoekjes te brengen bij onze overleden familieleden en lopen we tegen vrienden aan. Ik vertel hen over de troost-wandeling in Olmen. Mogelijk dat anderen van ons oud-kookmoeder-KLJ-clubje er ook zin in hebben. We doen wel vaker uitstappen met elkaar en dit is een mogelijkheid om weer eens wat samen te doen. Irène geeft aan dat ze de anderen op de hoogte zal brengen van de activiteit.

Verlies maakte de band sterker

In de jaren negentig waren we samen 9 jaar lang de vaste kookploeg op het jaarlijkse kamp van de KLJ- meisjes, waarvan ook mijn dochter Karolien lid was. De laatste 2 jaar echter zonder haar door haar overlijden op 24 december 1997. Deze vrienden hebben meegeleefd met mijn familie bij het dramatische lot dat ons was overkomen en er is een hechte vriendschap ontstaan tussen de families. Negen jaar later, in 2006, verloor ik ook mijn man, die altijd had meegedaan met de activiteiten van deze vriendengroep. Van mijn gezin bleven toen alleen mijn zoon en ik nog over. Heel fijn dat nu mijn vriend, die ik 12 jaar geleden leerde kennen, ook mee opgenomen is in de groep.

Een uitgelezen plek

Ik kende de plek al in Olmen, een mooie tuin in een speciale omgeving, rustig gebied en toch vlakbij het centrum. Ik wist ook al van de troostplekken die we gedurende het jaar op onze wandelingen waren tegen gekomen. Een mooi initiatief, zeker nu er met de pandemiestrubbelingen, extra aandacht nodig is voor de emotionele kant van verlies en de verwerking daarvan.

Korte wandeling met stopplaatsen

Blijkbaar zat de bijna voltallige groep die zondagmiddag al op ons te wachten in de pastorietuin. Blij dat we elkaar weer konden ontmoeten en het prachtige herfstweer werkte prima mee . Aan de hand van het herfstblad dat we kregen als toegangsticket (zonder te hoeven betalen) vormden we vier groepen, die telkens apart vertrokken om een route links- of rechtsom af te leggen met vier stopplaatsen. Telkens was daar iemand die ons ontving en ons trakteerde op voorgelezen gedichten of persoonlijke verhalen bij schilderijen, of die het verhaal van de natuur betrok bij onze levensloop. Ieder vertelde zijn persoonlijke levensverhaal op een eigen manier!

Muziek en natuur werken verbindend

Voorafgaand aan de wandeling was er een hartelijk welkomstwoord voor de massaal opgekomen groep deelnemers. Een muzikaal duo gaf een prachtige vertolking van gekende songs. Muziek is juist goed om emotioneel geraakt te worden; en dat je dit samen beleeft, geeft een verbonden gevoel. Terwijl de eerste twee groepen vertrokken, plantten wij bloembollen onder de bomen met de bedoeling dat dit in de lente een bloeiende troostplek zou worden. Hierdoor zouden nog meer mensen troost kunnen vinden en elkaar op deze plek in de buitenlucht kunnen ontmoeten. Een goed ritueel dat duidelijk maakt dat het leven inderdaad uit verschillende seizoenen bestaat.

Natuur, kunst en cultuur werken verdiepend

Ook is meegegeven dat kunst en cultuur helpend kunnen zijn in onze pogingen om te overleven in deze complexe samenleving en om lichtpuntjes te ontdekken, waardoor we weer een ruimere blik krijgen en iets steviger in de wereld kunnen staan en weer kunnen genieten van het leven. Dat je deze beleving samen kan doen met familie, vrienden of kennissen is extra speciaal. Via deze activiteiten kunnen ook zij meegenomen worden in de denk- en leefwereld van mensen die verlies en verdriet hebben meegemaakt. Die laatsten proberen om te overleven en dankzij hun probeersels en zoektochten iets positiefs mee te nemen voor hun verdere leven. Zo’n gezamenlijke beleving als de troostwandeling opent ook een deur naar diepere gesprekken met elkaar over verlies en verdriet.

Verhalen en symbolen spreken

Halfweg kwamen we allemaal samen in de kerk, waar we kaarsjes konden branden en naar twee verhalen konden luisteren: een afscheidsverhaal voor kinderen en het rouwverhaal van Maria Magdalena. Bij het buitengaan mochten we een steen uitzoeken om mee te nemen; een witte steen die symbool staat voor vriendschap en verbinding met iemand die is overleden. Na de wandelingen werden we ontvangen aan de poort van de pastorie met warme dranken en een wafel (en een spaarpot voor een vrije gift). Zo konden we nog even bijpraten over de hartverwarmende zondagnamiddag die we hadden beleefd. Een mooie afsluiter!

Marleen Berckmans, Oudsbergen (opgegroeid in Balen)